Parlementaire missie naar Iran

Begin oktober vertrokken we, op uitnodiging van het Iraans Parlement, met 6 parlementsleden (van 6 verschillende partijen) op parlementaire missie naar Iran. De contacten waren ‘heftig’. Je voelt dat er drie machten zijn: het volk dat wil werken en vooruit geraken, het parlement dat voor een groot stuk in de invloedssfeer zit van de religie en ten slotte de Ayatollah’s, de feitelijke macht. Uiteraard werden door ons vragen gesteld omtrent mensenrechten, vrouwenrechten, wat met migratie en hun asielbeleid. Al snel beland je in een ‘blind’ gesprek. Op alles hebben de Iraniërs een antwoord en dat tot het absurde toe. Je kon je afvragen of ze de eigen antwoorden zelf wel geloven: antwoorden over de doodstraf, het verplicht dragen van de hoofddoek (Hijab), over hun houding in de geo-politiek en hun feitelijke steun aan Assad,… Soms werden ze sloganesk en eerder populistisch. 

Je voelt duidelijk dat Iran in de regio opnieuw een grootmacht wil zijn. Hun invloedssfeer pogen ze te vergroten. Het zijn Perzen en historisch gezien nooit goede vrienden van Irak en Saoedi-Arabië.

Over Afghanen geen negatief woord, want ze spreken hun taal en hebben dezelfde cultuur. Bovendien zijn ze allemaal (illegaal of legaal) tewerkgesteld in de bouwsector. Dat is hun manier van integratie. 

De boycot omtrent de nucleaire wapens is intussen voorbij. Het is nu aan de Iraanse politiek om internationaal te bewijzen dat ze hun woord houden. Ze moeten ten aanzien van de bevolking aantonen dat deze ‘toegift’ (want zo noemen ze dat) daadwerkelijk economische welvaart zal brengen. Vandaar de enorme internationale interesse van Westerse landen. Die lopen er letterlijk de deur plat om na te gaan of er zaken te doen zijn. Iran biedt inderdaad enorme opportuniteiten voor consumptiegoederen en de verdere modernisering van de industrie.

Door een andere boycot van de Verenigde Staten (omwille van de vroegere terreurdreiging) mag men echter geen zaken doen met bedrijven die ook maar enig contact hebben met de Nationale Garde. Het resultaat is dat alle betalingen cash gebeuren of bv via Turkije, een enorme handicap. Dit werd eveneens besproken tijdens de economische zending met Vlaams minister-president, Geert Bourgeois.

Ik heb eveneens een volk gezien dat fier is, dat gastvrij is, dat wil werken en dat vooruit wil gaan. Een volk dat, als het economisch een beter gaat, eigenlijk niet wil immigreren naar Europa. 

Het bezoek was dus ‘heftig’ omwille van de vele tegenstrijdigheden. Onze universele waarden en normen zijn misschien vreemd in de hoofden van religieuze macht, maar misschien wel aanwezig bij de bevolking. Misschien moeten we hen de kans geven om zich te ontplooien. Zo zal men opkomen voor hun rechten. Daardoor zal het parlement de echte democratische bevoegdheden, zoals wij dat kennen, kunnen uitoefenen. Want eigenlijk, het klink misschien vreemd, heb ik toch het gevoel dat als Iran genormaliseerd is, ze misschien veel dichter aanleunen bij onze Westerse cultuur dan we denken…